Zostać Panią Parrish - Liv Constantine


     Powiedzieć, że Amber jest nad wyraz ambitną, młodą kobietą, to spore niedopowiedzenie. Bardziej odpowiednim określeniem tej postaci, jest powiedzenie „Dążyć po trupach do celu”. Może nie dosłownie, ale prawie.

Jej życiowym celem jest bogactwo i życie w dobrobycie. Nie musieć pracować, nosić najdroższe ubrania znanych projektantów, jadać w wykwintnych restauracjach, mieszkać w ogromnym domu ze służbą i mieć przystojnego, obrzydliwie bogatego męża, który spełnia wszystkie zachcianki swej wybranki. – Do tego dąży. Jest przekonana, że to właśnie jej się należy, że została stworzona do takiego życia. Niestety takie życie wiedzie Daphne Parrish, a nie Amber. Trzeba zatem coś z tym zrobić. Trzeba zająć miejsce bogatej Pani Parrish, która wydaje się zupełnie nie doceniać tego, co ma.

W pierwszej części książki szczegółowo poznajemy Amber. Widzimy wszystko jej oczami, poznajemy każdy szczegół jej planu. Szybko dowiadujemy się, jak bardzo jest wytrwała, a przy tym pozbawiona skrupułów i empatii. Taka mieszanka daje nam z jednej strony przerażającą i niebezpieczną kobietę, a z drugiej niezwykle ciekawą postać powieści. Z zainteresowaniem obserwowałam, jak korzystając ze sprytu, nader rozwiniętych zdolności aktorskich oraz manipulatorskich, skrupulatnie dąży do celu. Jej pierwszym krokiem jest wkupienie się w łaski Daphne Parrish, której udaje najlepszą przyjaciółkę. Następnie staje się częścią rodziny, aż w końcu zbliża się do przystojnego Jacksona Parrisha. Przy tym wszystkim Amber ma całkowite poczucie kontroli, ale co jeśli okaże się, że to tylko złudzenie? Że ostatecznie to ona jest przedmiotem manipulacji?

W drugiej części poznajemy słodką i pozornie naiwną Daphne. Obserwujemy, jak z biegiem czasu się zmienia. Poznajemy jej motywacje i problemy, których wbrew pozorom ma całkiem dużo. Przy tym wszystkim dosłownie wchodzimy do jej pięknego domu i sypialni. I choć wiele się wyjaśnia, do powieści wkrada się zalążek nudy. Jak dla mnie postać przesłodzona i zbyt wyidealizowana moralnie. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie.

Duży plus dla powieści za poruszenie ważnego tematu, jakim jest przemoc domowa. W tym przypadku nie przybiera formę psychiczną, ale jest równie bolesna i szkodliwa jak fizyczna.

Niestety minus za to, że Amber realizowała swój plan zbyt bezproblemowo. Tzn. ja wiem, że w późniejszym stadium działań miała znaczą pomoc, ale chodzi mi raczej o początek. Jak dla mnie było zbyt dużo zbiegów okoliczności, które ją wspierały. Ale co ja się tam czepiam. Przyjmijmy, że dziewczyna miała „szczęście” i tyle. Widać taka karma.

Całokształt powieści mogę ocenić na 3+, w skali od 1 do 5. Co prawda powieść fajnie się czyta, ale tylko do pewnego momentu. Zakończenie historii bardzo mnie rozczarowało. Jest zbyt baśniowe, daje posmak nierealności. No bo powiedzmy szczerze, czy w prawdziwym życiu wszyscy, zarówno ci „źli” jak i „dobrzy”, dostają to na co zasługują? Nie wydaje mi się. Nie żebym miała jakiś obiekcje do szczęśliwych zakończeń, ale w tym konkretnym przypadku odniosłam silne wrażenie, że jest to zdecydowanie za bardzo naciągane.


Komentarze

Popular posts

5 sposobów na okładkę książki.

Dziś mam dla Was kilka propozycji na ciekawe obłożenie książek. 😄 Zacznijmy jednak od tego, po co właściwie się w to bawić.  1. W pierwszej kolejności pomyślmy o książce, po którą sięgamy szczególnie często. Macie taką? Jej fabryczna okładka zapewne jest już nieco powyginana, obdarta i wypłowiała, prawda? Patrząc na nią masz wrażenie, że za niedługo się rozpadnie albo jest na tyle nieestetyczna, że chowasz ją w najmniej widocznym miejscu, żeby nie szpeciła cennego księgozbioru. 2. Drugim przypadkiem, kiedy okładka na książkę może się przydać, jest nasza prywatność. Przecież nie zawsze masz ochotę, żeby wszyscy widzieli, co czytasz. Ma to zastosowanie w przypadku naszej biblioteczki oraz gdy zabierasz książkę do pociągu, czy autobusu. Uniknij ciekawskich, czy zbulwersowanych spojrzeń i daj sobie nieco przestrzeni. 3. Masz dzieci w wieku szkolnym? Chcesz, by ich podręczniki były zabezpieczone, a jednocześnie niepowtarzalne? Świetnie. Zafunduj im piękne, indywidualne o

Tylko martwi nie kłamią Katarzyna Bonda

Są książki, które wsysają czytelnika od pierwszej strony. Są takie, które robią to znacznie później i takie, które w ogóle takiego talentu nie posiadają. Oczywiście nie zależy to jedynie od powieści, ale również czytelnika i jego upodobań.  Tylko martwi nie kłamią Katarzyny Bondy wciągnęła mnie dopiero około 50 strony. Początek wymagał ode mnie samozaparcia. Strasznie go męczyłam, przechodząc po kilka, kilkanaście stron. Nawet mój mąż zauważył, że coś jest nie tak, gdy powieść zajmowała swoje honorowe miejsce "obecnie czytanej książki" już trzy dni, a zakładka między kartkami przesuwała się w ślimaczym tempie. Dla wyjaśnienia: książki, które wciągają mnie od razu, kończę w góra dwa dni. Summa summarum początek był niezwykle trudny. Nie wiem, czy chodzi o język, którym powieść została napisana, czy jakość wprowadzenia, a może moje osobiste samopoczucie spowodowane zmianą pogody. Naprawdę nie wiem. W każdym razie nie jestem przyzwyczajona do porzucania powieści na s

Zdradzony - Opowiadanie

Opowiadanie flash fiction, czyli krótki tekst do szybkiego przyswojenia. Tym razem w formie listu. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. 😊 Moja najdroższa Jolu! Czy pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? Był słoneczny, ciepły dzień. Właśnie odebrałaś dyplom. Miałaś na sobie białą bluzkę i granatową garsonkę. Zdążyłaś już uwolnić włosy z ciasnego koka. Byłaś taka piękna. Stanąłem na Twojej drodze, a ty patrzyłaś na mnie z zachwytem. Dotknęłaś mnie wtedy. Tak delikatnie i czule, jak nikt przedtem. Już wtedy wiedziałem, że będzie nam razem dobrze. Był czas, że wszyscy Ci mnie zazdrościli. Dodawałem Ci szyku i elegancji. Chyba właśnie dlatego lubiłaś zawsze mieć mnie pod ręką. Nie narzekałem. Podążałem za tobą wszędzie. Zaślepiony miłością byłem przekonany, że ta idylla nigdy się nie skończy. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że mnie porzucisz, zaśmiałbym mu się w twarz. A teraz… Teraz mogę jedynie wylewać ciemne łzy na ten arkusz papieru, którego nigdy nie zobaczysz. Braku