Być rodzicem. Odpowiedzialność, o której zapominamy.


Właśnie zaczęłam czytać dodatek do czasopisma Charaktery z serii „Bliskość”. Jest to zbiór artkułów archiwalnych z danej tematyki. Tytuł publikacji: „Co i jak robić, co i jak mówić, żeby naprawdę być razem.” Autorowie to Bogdan i Maria De Barbaro – psychoterapeuci rodzinni.

Już pierwszy rozdział wzbudził moją refleksję. Tekst do którego się odnoszę, można znaleźć w numerze 8/2016 Charaktery,  artykuł pt. Autobiografia autoryzowana. (Dostęp do 5 archwalnych artykułów kosztuje 3 zł.) Jest to zapis rozmowy Pani Doroty Krzemionki z Panem Bogdanem de Barbaro.

Żeby chociaż trochę zarysować tematykę tekstu, zacytuję część wypowiedzi:

„Nie ma sensu kwestionować, że istnieje związek między tym, czego doświadczyliśmy w rodzinie, a tym, co się później z nami dzieje. Czym innym jest jednak dostrzeganie tego związku, a czym innym rezygnacja z odpowiedzialności za siebie.”

Każdy z nas zdaje sobie sprawę (jeśli nie świadomie, to podświadomie), że spora część naszej osobowości kształtuje się w dzieciństwie. Sytuacja rodzinna dziecka rzutuje na nie w przyszłości. Wszystko to, co w nas wpojono (często przypadkiem i niezależnie od chęci), czego byliśmy świadkami jeszcze jako „podlotki”, jest częścią nas. Sam artykuł kładzie nacisk na samouświadomienie, na weryfikację nauki, jaką wynieśliśmy i wzięcie odpowiedzialności za swoje życie. Bo nie możemy o wszystko obwiniać innych, prawda?

„Odpowiedzialność za własne życie jest jedną z tych nielicznych rzeczy, z których się zwolnić nie możemy.”

Kiedyś spotkałam osobę, która o wszystkie porażki w swoim życiu obwiniała rodziców. Nie ma super płatnej pracy, bo rodzice nie wysłali na studia, bo nie kładli nacisku na wykształcenie, a teraz jest już za późno. Tylko patrząc na ten osąd obiektywnie, można spostrzec, że wina za życiowe porażki nie leży tylko po stronie rodziców. Przecież będąc dojrzałym i podejmując samodzielnie decyzje, sam mógł podjąć dalszą naukę. Podejrzewam, że znajomi z wyższym wykształceniem, którzy byli obiektami zazdrości danej osoby, nie zawsze byli zmuszani do pójścia na studia. Uczyli się z własnej woli. Z drugiej strony sam dyplom nie jest gwarancją sukcesu. Tamta osoba mogłaby poprawić swój poziom życia i bez tego, ale musiałaby włożyć w to wiele wysiłku i chęci. Jednak po co? Lepiej jest siąść z założonymi rękami i zrzucić całą winę na zupełnie kogoś innego.

Powyższy przykład jest skrajnym przypadkiem, ale przesłanie jest oczywiste: Nikt nie powinien kryć się za stwierdzeniem, że „rodzice spieprzyli mi życie”. To nie zwalnia z wzięcia za siebie odpowiedzialności. Z drugiej jednak strony, nie można zaprzeczać, że rodzice nie mają wpływu na swoje dzieci. To mi przypomniało, jak istotna jest rola rodzica. Gdy sobie to w pełni uświadomiłam, mnie, jako młodą matkę, bardzo zaangażowaną w swoją rolę, ogarnął swego rodzaju strach, podszyty niepewnością. Co jeśli zawiodę, jako matka? Jeśli niechcący skrzywdzę własne dziecko? Skąd mam wiedzieć jakie powinny być proporcje miłości i wolności w odpowiednim wychowaniu? Jeśli „miłości” będzie zbyt wiele, wychowam kogoś zupełnie niezaradnego, albo co gorsza zadufanego w sobie narcyza. Natomiast przy zbyt dużej wolności, dziecko będzie bezradne, a wtedy może całkiem się zagubić i zejść na złą drogę… Całe wyzwanie polega na tym, by znaleźć złoty środek. Tylko jak to zrobić?

„Sztukę bycia rodzicem rozumiem tak, by z jednej strony dawać dziecku bezpieczeństwo pełne miłości, co pozwoli mu na eksperymentowanie, ale z drugiej strony wskazywać, co jest dobre, a co złe.”

KUP NAJNOWSZE E-WYDANIE
Znaczny wpływ na dziecko mają również opowieści, które słyszy. Nasze zasady i poglądy, które mu się wpaja. Jest to w pewien sposób niebezpieczne. Bo jeśli wmówimy dziecku, że wszystkim zależy tylko na pieniądzach, w dorosłym życiu może mieć problem z wiarą w bezinteresowność np. partnera życiowego. W książce pt. Sztuka obsługi penisa, którą obecnie studiuję (recenzja tutaj), często poruszany jest problem, gdy w domu rodzinnym seksualność przedstawiana jest jako coś złego.  U osób wychowanych w przeświadczeniu o „grzeszności” seksu, pojawiają się problemy w relacjach seksualnych tj. niskie libido, zachowania autoagresywne, problemy z erekcją.

To, co mówimy naszym dzieciom, to jedno, ale do tego dochodzą jeszcze nasze zachowania. Dzieci często je papugują. Jest to doskonale widoczne podczas zabawy. Niestety często o tym zapominamy. Weźmy za przykład relację rodziców. Mąż traktuje żonę przedmiotowo, jako kucharkę, sprzątaczkę, nianię a wieczorem wiadomo… Bardzo prawdopodobne, że jego syn będzie tak samo traktować swoją żonę, a córka może podświadomie poszukiwać kandydata na męża o podobnych poglądach, jak jej ojciec. Oczywiście może zajść zjawisko antyskryptu, czyli zupełnej odwrotności, ale wcale nie musi do tego dojść. Często obserwuje się takie powielanie schematu u osób, pochodzących z rodzin dotkniętych patologią alkoholową. Albo same wpadają w nałóg, albo znajdują partnera alkoholika, albo, w najlepszym wypadku, wiążą się z kimś zupełnie pozbawionym tego problemu, często nawet stuprocentowym abstynentem.

I nagle uświadamiamy sobie, że bycie rodzicem, to okropnie trudne i odpowiedzialne zadanie. Że mimo naszych najszczerszych chęci, może wyjść inaczej, niż to sobie zakładaliśmy. Że o błąd wcale nie jest tak trudno. A przy tym wszystkim jedyne, co nam pozostaje, to się starać i mieć nadzieje, że podołamy.

Wszystkie cytaty pochodzą z artykułu: Autobiografia autoryzowana. Charaktery 8/2016.


Komentarze

Popular posts

Zdradzony - Opowiadanie

Opowiadanie flash fiction, czyli krótki tekst do szybkiego przyswojenia. Tym razem w formie listu. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. 😊 Moja najdroższa Jolu! Czy pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? Był słoneczny, ciepły dzień. Właśnie odebrałaś dyplom. Miałaś na sobie białą bluzkę i granatową garsonkę. Zdążyłaś już uwolnić włosy z ciasnego koka. Byłaś taka piękna. Stanąłem na Twojej drodze, a ty patrzyłaś na mnie z zachwytem. Dotknęłaś mnie wtedy. Tak delikatnie i czule, jak nikt przedtem. Już wtedy wiedziałem, że będzie nam razem dobrze. Był czas, że wszyscy Ci mnie zazdrościli. Dodawałem Ci szyku i elegancji. Chyba właśnie dlatego lubiłaś zawsze mieć mnie pod ręką. Nie narzekałem. Podążałem za tobą wszędzie. Zaślepiony miłością byłem przekonany, że ta idylla nigdy się nie skończy. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że mnie porzucisz, zaśmiałbym mu się w twarz. A teraz… Teraz mogę jedynie wylewać ciemne łzy na ten arkusz papieru, którego nigdy nie zobaczysz. Braku

Zapowiedź powieści - Proste rozwiązania - Paulina Wysocka - Morawiec

  Witajcie kochani! Dziś pragnę podzielić się z Wami niezwykłą wiadomością. Już wkrótce, konkretnie 27 sierpnia bieżącego roku, ukaże się moja trzecia powieść "Proste rozwiązania". Tym razem mam dla Was całkiem nową historię, niezwykłych bohaterów i myślę, że wiele emocji. ;) "Proste rozwiązania" to z jednej strony romans biurowy, a z drugiej dramat młodej dziewczyny wychowanej w domu dziecka, która najlepiej jak potrafi próbuje wkroczyć w dorosłość. Bohaterką jest Sandra, a jej życie zostaje przedstawione w dwóch perspektywach: teraźniejszości, w której nawiązuje bliską relację ze swoim szefem oraz przeszłości, gdzie popełniła kilka błędów, idąc na skróty. W pewnym momencie obie ramy czasowe zderzają się, a w życiu Sandry pojawia się niezłe zamieszanie. Czy sobie z nim poradzi? I co zrobi jej szef, gdy dowie się, że nie jest tak kryształową postacią, jak to sobie wyobrażał? "Proste rozwiązania" już jest w drukarni, a ja jeszcze raz przeczytałam tekst od d

5 sposobów na okładkę książki.

Dziś mam dla Was kilka propozycji na ciekawe obłożenie książek. 😄 Zacznijmy jednak od tego, po co właściwie się w to bawić.  1. W pierwszej kolejności pomyślmy o książce, po którą sięgamy szczególnie często. Macie taką? Jej fabryczna okładka zapewne jest już nieco powyginana, obdarta i wypłowiała, prawda? Patrząc na nią masz wrażenie, że za niedługo się rozpadnie albo jest na tyle nieestetyczna, że chowasz ją w najmniej widocznym miejscu, żeby nie szpeciła cennego księgozbioru. 2. Drugim przypadkiem, kiedy okładka na książkę może się przydać, jest nasza prywatność. Przecież nie zawsze masz ochotę, żeby wszyscy widzieli, co czytasz. Ma to zastosowanie w przypadku naszej biblioteczki oraz gdy zabierasz książkę do pociągu, czy autobusu. Uniknij ciekawskich, czy zbulwersowanych spojrzeń i daj sobie nieco przestrzeni. 3. Masz dzieci w wieku szkolnym? Chcesz, by ich podręczniki były zabezpieczone, a jednocześnie niepowtarzalne? Świetnie. Zafunduj im piękne, indywidualne o